ونزوئلا این روزها درگیر بحرانی است که بسیاری از مردم این کشور را به امید گره‌گشایی از مشکلات اقتصادی با اپوزیسیون همراه کرده است. در این میان، دومینوی افول حکومت‌های چپگرای آمریکای لاتین و ظهور دولت‌های راستگرا در کشورهایی چون برزیل و آرژانتین، آمریکا را به تعبیر رویای احیاء قدرت در منطقه‌ای که حیاط خلوت خود می‌داند، بیش از پیش امیدوار کرده است.
کمتر از یک سال پیش و قبل از آنکه ونزوئلا به شرایط فعلی گرفتار شود، دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا در جلسات خصوصی دولت واشنگتن، با اتکا به اتهامات حقوق بشری، از تمایل برای حمله نظامی علیه ونزوئلا سخن گفته بود حال آنکه در آن مقطع زمانی، مثلث بازدارنده کاخ سفید شامل «رکس تیلرسون»، «هربرت مک مستر» و «جیمز ماتیس» که به ترتیب وزیر خارجه، مشاور امنیت ملی و وزیر دفاع سابق آمریکا بودند؛ مانع از بال و پر دادن به این ایده می‌شدند چرا که به عقیده آنها نه تنها واشنگتن برای پیشبرد این طرح از اجماع نظر کشورهای آمریکای لاتین برخوردار نبود؛ بلکه به هر حال دوران براندازی رژیم‌های به زعم آنها متخاصم آن هم به واسطه لشکرکشی نیروهای آمریکایی به سر آمده بود.
بنابراین آمریکا باید برای به زیر کشیدن دولت سوسیالیستی ونزوئلا و همسو کردن این کشور با دیگر دولت‌های غربگرای آمریکای لاتین، همچنان صبوری به خرج می‌داد و مترصد شرایط مناسب می‌ماند.
در این فاصله، قدرت‌یابی اپوزیسیون در کنگره ملی ونزوئلا بهترین فرصت را به آمریکا و مخالفین منطقه‌ای داد. اینکه یک نهاد ملی در برابر دولت کاراکاس بایستد و مشروعیت آن را زیر سوال ببرد می‌توانست به دخالت‌های واشنگتن رنگ و بوی مردم سالاری بدهد. از این پس، صف آرایی میان «خوان گوایدو» که با وعده رفاه اقتصادی به میدان آمده بود و «نیکلاس مادورو» رئیس جمهوری که همه وعده‌هایش برای رفاه اقتصادی ناکام مانده بود؛ به رویارویی مردم و دولت تعبیر می‌شد و هر اتهامی که گوایدو به مادورو نسبت می‌داد؛ رنگ و بوی مردمی به خود می‌گرفت.
به این ترتیب، آمریکا با نقاب مردم سالاری که بر چهره اپوزیسیون زد؛ وجاهت رویدادهای سیاسی که به دست دولت کاراکاس رقم خورد و شامل انتخابات مجلس قانون اساسی و ریاست جمهوری بود؛ زیر سوال برد.
تا این مرحله، آمریکا در ایجاد دو دستگی در بدنه دولت و ملت ونزوئلا موفق عمل کرده بود و این توطئه را چهارشنبه گذشته با مشروعیت زدایی از دور دوم ریاست جمهوری مادورو و واگذاری قدرت به گوایدو، به حد کمال رساند.
اکنون ونزوئلا کشوری است با 2 رئیس جمهور که یکی از آنها یعنی گوایدو دولت ندارد البته تا وقتی که ارتش با او همراه نشده است.
در مصاف میان گوایدو و مادورو، هر یک از طرفین به ارتش به عنوان دروازه‌ بان قدرت نگاه می‌کند که از زمان روی کار آمدن «هوگو چاوز» رهبر فقید دولت سوسیالیسم، بازیگر کلیدی در عرصه حفظ قدرت این حزب سیاسی بوده است.
این به آن معنا است که قدم نهایی در تعیین سرنوشت ونزوئلا را ارتش برخواهد داشت.